HET RAS
Het Ras
KARAKTER
De Broholmer is een grote maar toch atletisch uitziende Mastiff waarvan de reuen een schofthoogte hebben van ongeveer 75 cm en een gewicht van 55 tot zo'n 70 kg. De teven zijn zoals bij de meeste rassen iets kleiner, ongeveer 70 cm hoog en een gewicht van 45 tot 60 kg. De honden komen in 3 kleurslagen voor, rood, geel met zwart masker en zwart. De zwarte kleur is nog steeds erg zeldzaam. Op dit moment is er 1 zwarte reu in Nederland. De gemiddelde leeftijd waarop een Broholmer komt te overlijden is gemiddeld 10 jaar.
De Broholmer is vriendelijk voor mensen en andere dieren. De honden zijn echter wel waaks maar mogen hierbij niet agressief zijn. Ze zijn graag in de nabijheid van hun eigenaren, het zijn geen honden om een hele dag in een kennel te huisvesten. De reuen kunnen soms wat intolerant zijn naar andere volwassen reuen. Het is belangrijk om een Broholmer goed te socialiseren zodat het evenwichtige honden worden. De opvoeding kost niet heel veel moeite, het zijn echter geen honden die eindeloos een oefening willen herhalen.
Een Broholmer heeft een gemiddelde behoefte aan beweging. Een flinke wandeling in het bos staat ook hoog op het verlanglijstje van een Broholmer.
Een Broholmer heeft een gemiddelde behoefte aan beweging. Een flinke wandeling in het bos staat ook hoog op het verlanglijstje van een Broholmer.
GEZONDHEID
De Broholmer is voor een groot ras redelijk gezond. Voordat er met een Broholmer kan worden gefokt, moet de hond onderzocht worden op Elleboogdyspalsie (ED) en Heupdysplasie (HD). Deze twee aandoeningen komen eigenlijk weinig voor binnen het ras.
Daarnaast worden de meeste honden voor de fok ook onderzocht op hartafwijkingen zoals aorta-stenose en DCM. Dit komt eveneens af en toe voor, de meeste zijn echter vrij van hartafwijkingen. Vanzelfsprekend wordt er niet gefokt met honden die een afwijking aan het hart hebben.
Ook komt er bij sommige Broholmers voedselallergie of hooikoorts voor, wat zich uit in jeuk en kale plekken. De oudere Broholmers hebben eigenlijk allemaal wel een paar vetbulten. Dit is verder niet gevaarlijk voor hond maar het lijkt niet zo mooi. Als ze te groot worden, kunnen ze weggehaald worden.
Daarnaast geldt er voor de Deense vereniging een gedragstest en een exterieurkeuring of een Zeer Goed of Uitmuntend resultaat op de show. Voor Nederland gelden deze regels niet maar de fokkers in Nederland willen graag meewerken om het ras gezond te houden en doen ook deze testen bij hun honden. Informeer dus bij de fokker welke gezondheidstesten en gedragtest er zijn gedaan bij de ouderdieren.
VERLEDEN EN HEDEN
De basis van de Broholmer werd al gelegd in de vroege middeleeuwen. Vikingen uit Denemarken brachten Mastiffachtige honden mee van hun rooftochten en handelsmissies. Deze honden werden onderling gekruist met hun eigen honden.
Hieruit ontstond een grote hond die gebruikt werd als drijver en bewaker van vee, waakhond en jachthond op groot wild. Door de jaren heen bleven de voorlopers van oa. de Engelse Mastiff en de Duitse Dog het ras beinvloeden (en vise versa).
De Deense adel onderhield contact met diverse andere adelijken in de rest van Europa. Honden werden vaak onderling als geschenk gegeven en ingekruist in de eigen honden. Na lange tijd een van de meest veelvuldig voorkomende type in Denemarken te zijn, ging deze hond in de 19e eeuw in aantal gestaag achteruit.
Twee wereldoorlogen en een grote economische depressie gingen over de wereld heen. Dit maakte de omstandigheden voor grote honden ongunstig en zoals bij vele andere grote rassen nam het aantal Broholmers dramatisch af. Inschrijvingen bij de Deense kennelclub namen steeds verder af en een onafhankelijke organisatie nam het stamboek toen over van de Deense Kennelclub.
Pas in 1974 kwam de Broholmer weer in de belangstelling van de Deense Kennelclub en werd begonnen met inspanningen om het ras te behouden/reconstrueren. Helaas was er toen nog maar 1 exemplaar uit het stamboek aanwezig. Dit exemplaar bleek uiteindelijk niet meer bruikbaar voor de fok. Hierop ging men door Denemarken op zoek naar de laatste stamboomloze honden welke voldeden aan het rasbeeld. Deze zoektocht leverde een klein aantal honden op welke voldeden aan het type en bruikbaar waren voor de fok.
De zoektocht door Denemarken leverde echter ook enkele zwarte exemplaren op. Historische onderzoek wees uit dat ondanks dat de zwarte kleur niet is toegestaan in de standaard uit 1886 er af en toe zwarte pups werden geboren. Deze werden vaak opgekocht voor bewakingsdoeleinden bij het pretpark Tivoli. Ook deze honden werden daarop in het terugfokprogramma gebruikt.
Men slaagde erin het type te behouden en weer vast te leggen. In 1982 werden de inspanningen beloond en werd het ras erkend door de FCI. De rasstandaard uit 1886 werd hierbij overgenomen met als enige toevoeging dat de kleur zwart nu wel was toegestaan.
Dankzij het fokbeleid waarbij streng werd gekeken naar de gezondheid en het karakter van de honden is het ras in veiliger vaarwater terecht gekomen. Het totale bestand is nu rond de 1000 exemplaren waarvan het merendeel nog steeds in Denemarken wordt gehouden. Sinds 1999 zijn er kleine aantallen naar het buitenland geëxporteerd waaronder dus ook Nederland. Op dit moment zijn er ongeveer een 40-tal Broholmers in Nederland, ook zijn er de afgelopen jaren al een paar nesten geboren.
Hieruit ontstond een grote hond die gebruikt werd als drijver en bewaker van vee, waakhond en jachthond op groot wild. Door de jaren heen bleven de voorlopers van oa. de Engelse Mastiff en de Duitse Dog het ras beinvloeden (en vise versa).
De Deense adel onderhield contact met diverse andere adelijken in de rest van Europa. Honden werden vaak onderling als geschenk gegeven en ingekruist in de eigen honden. Na lange tijd een van de meest veelvuldig voorkomende type in Denemarken te zijn, ging deze hond in de 19e eeuw in aantal gestaag achteruit.
Twee wereldoorlogen en een grote economische depressie gingen over de wereld heen. Dit maakte de omstandigheden voor grote honden ongunstig en zoals bij vele andere grote rassen nam het aantal Broholmers dramatisch af. Inschrijvingen bij de Deense kennelclub namen steeds verder af en een onafhankelijke organisatie nam het stamboek toen over van de Deense Kennelclub.
Pas in 1974 kwam de Broholmer weer in de belangstelling van de Deense Kennelclub en werd begonnen met inspanningen om het ras te behouden/reconstrueren. Helaas was er toen nog maar 1 exemplaar uit het stamboek aanwezig. Dit exemplaar bleek uiteindelijk niet meer bruikbaar voor de fok. Hierop ging men door Denemarken op zoek naar de laatste stamboomloze honden welke voldeden aan het rasbeeld. Deze zoektocht leverde een klein aantal honden op welke voldeden aan het type en bruikbaar waren voor de fok.
De zoektocht door Denemarken leverde echter ook enkele zwarte exemplaren op. Historische onderzoek wees uit dat ondanks dat de zwarte kleur niet is toegestaan in de standaard uit 1886 er af en toe zwarte pups werden geboren. Deze werden vaak opgekocht voor bewakingsdoeleinden bij het pretpark Tivoli. Ook deze honden werden daarop in het terugfokprogramma gebruikt.
Men slaagde erin het type te behouden en weer vast te leggen. In 1982 werden de inspanningen beloond en werd het ras erkend door de FCI. De rasstandaard uit 1886 werd hierbij overgenomen met als enige toevoeging dat de kleur zwart nu wel was toegestaan.
Dankzij het fokbeleid waarbij streng werd gekeken naar de gezondheid en het karakter van de honden is het ras in veiliger vaarwater terecht gekomen. Het totale bestand is nu rond de 1000 exemplaren waarvan het merendeel nog steeds in Denemarken wordt gehouden. Sinds 1999 zijn er kleine aantallen naar het buitenland geëxporteerd waaronder dus ook Nederland. Op dit moment zijn er ongeveer een 40-tal Broholmers in Nederland, ook zijn er de afgelopen jaren al een paar nesten geboren.
AANSCHAF
De Broholmer is nog steeds een klein ras, er zijn wereldwijd ongeveer 1000 Broholmers en zo'n 80% hiervan woont nog steeds in Denemarken. Buiten Denemarken zijn er sinds enkele jaren ook een aantal fokkers en in Nederland zijn nu ook pups geboren. De meeste Brolmers die er in Nederland zijn, komen echter nog steeds uit het buitenland, voornamelijk Denemarken, Duitsland en Polen. Voordat je besluit over te gaan tot de aanschaf van een Broholmer is het belangrijk om van de volgende zaken op de hoogte te zijn.
Zoals te lezen valt bij het onderwerp 'Gezondheid' moet een fokker aan nogal wat eisen voldoen om te fokken. Dit is zeer noodzakelijk om het ras gezond te houden en het karakter te behouden. Een pup aanschaffen kan dan ook wel even duren. Reken op 6-12 maanden. In Nederland wordt niet jaarlijks gefokt en houdt er dus een pup wordt vaak nog uit het buitenland geïmporteerd. Daarnaast willen we graag dat nieuwe eigenaren meewerken aan behoud van het ras, daarom is het van belang dat pups terecht komen bij serieuze eigenaren die ook mee willen werken aan de testen en gezondheidsonderzoeken. Wilt u meer informatie over het aanschaffen van een pup? Mail dan naar info@broholmer.nl
Ook is er sinds 29 december 2014 nogal wat veranderd in het aanschaffen van een pup uit het buitenland. Tot die tijd kon een pup van 8 weken gewoon de grens over naar Nederland. Nu moet een pup die geïmporteerd wordt naar Nederland, ongeacht uit welk land de pup afkomstig is, ingeënt zijn tegen rabiës. Een rabiës enting kan pas gegeven worden als een pup 12 weken is. Daarna geldt een incubatietijd van 3 weken. Dit betekend in de praktijk dat een pup onder de 15 weken Nederland niet in kan. Het hangt dus van de fokkers af of zij een pup 7 weken langer in huis willen houden, om deze te kunnen verkopen aan mensen in het buitenland. Deze regels zijn opgesteld door de Nederlandse overheid en gelden dus voor alle pups die Nederland in komen!